Jesse en Ariane in Asia

Hoi lieve allemaal,

bedankt voor de leuke reacties op het vorige blog! Echt leuk om te horen van jullie 🙂

Ik moest nog even uitleggen dan Garam Chai is wat de chaiverkopers roepen als een soort mantra, terwijl ze door of langs te trein lopen met een thermos vol met chai, die een kraantje aan de onderkant heeft waaruit mensen in de trein een bekertje chai krijgen geschonken voor Rs. 5  (Ong. 8 cent) Vooral de manier waarop ze het roepen is hilarisch en zal altijd bij me blijven!

Diwali is inmiddels begonnen! Officieel morgen pas, maar wie telt er. Gisteren liepen we naar onze kamer van het restaurant waar we hadden gegeten, toen ik geroep hoorde enJesse me opeens opzij trok en 2 seconden later op een paar meter afstand fontein van vuurwerk begon te spuiten met flinke knallen. Toen het over was, kwam er een man uit het hek van het huis erachter en zei lachend ‘Happy Diwali!’

Even terugspoelen naar Mount Abu, waar we een prachtige trek hebben gedaan door de heuvels. We zijn een top beklommen en door grotten gekropen zo laag de je niet meer op handen en voeten kon lopen. Het was heerlijk om in zulke pure natuur te zijn (op het feit na de de weg naar de top met geverfde pijlen was aangegeven…). De gids bood ons nog een extra trek met zonsondergang aan, aangezien hij die toch al ging doen met 3 Israeliers mochten wij wel mee. Deze trek was helemaal fenomenaal. Nadat we naar boven waren geklommen, hebben we een uur op ons buik naar een Sloth Bear liggen kijken die op de heuvel tegen over ons rondsnuffelde. Ik heb hem op de foto gekregen, maar de afstand was te groot om de foto mooi te krijgen. Toch was het heel spannend en gezellig ook om samen de beer te volgen over de heuvels, en dan de excitement als hij uit de bosjes dook. Vervolgens zijn we door een nog een supersmalle grot geklommen, gesprongen en gegleden. Tot slot zagen we nog het begin van een adembenemende zonsondergang en zijn we naar een punt gerend (letterlijk) om de zon op deze panorama plek nog te zien ondergaan. Helaas waren we te laat en hebben we alleen nog even van het roze licht kunnen genieten.

De volgende de hebben we letterlijk geheel onderweg doorgebracht. We zijn om 9 uur op de bus naar Ahmedabad, de grootste stad van Gujarat, gestapt. Daar hebben we meteen een kaartje gekocht voor de nachttrein naar Junagadh, in het zuiden van Gujarat. We wilden nog even Ahemedad ingaan, maar het gevoel dat we kregen toen we naar buiten liepen bevestigde enkelmaar wat we in de rickshaw van het busstation naar het treinstation hadden gemerkt: we vonden het maar een rotstad. Wat het is dat maakt dat een stad ons en mij bevalt weet ik niet precies, maar deze stad zag er zo grauw en vies uit – nog erger dan de gemiddelde Indiase stad – dat we geen enkele behoefte hadden het verder te ontdekken. We zijn toen in het station in een gezellig zelf-service eetgelegenheid gaan zitten, en hebben daar heerlijk gegeten. Ik heb iets op dat Choley Bhature heet – Bhature is een grote opgeblazen pannekoek van heerlijk luchtig maar dik deeg. Daarbij zat een sausje die me deed denken aan de  saus die we thuis bij het gerecht Rendang eten. En dat was superr lekker. We hebben nog een tweede besteld!

In de trein aangekomen bleek dat het kaartje zonder reservering dat we hadden gekocht ons in de tweede klas wagons achter in de trein plaatste. Deze coupes zaten vol met halfnaakte en vies behaarde Sadus (mannen die zich aan het heilige pas hebben gewijd). Gelukkig werden we door een man aangesproken die ons naar het compartement met zijn familie leidde. Van bedden was er in deze coupe geen sprake – het waren gewoon 2 banken tegenover elkaar waar we met zijn vieren naast elkaar zaten. Ik zat eerst naast de ongeveer 8-jarige zoon van de familie (hij bij het raam en Jesse aan mijn andere kant), maar die vond het toch iets te eng naast mij, en na wat fluisteren tegen zijn oudere zus ruilden zij om. Zij heeft uit eindelijk een tijd met haar hoofd op mijn schoot geslapen, wat ik aanbood omdat ze telkens draaide en niet lekker kon zitten. Dat maakte het rechtop slapen op een harde houten bank wel wat goed, want ik voelde me enorm vereerd dat ze me zo vertrouwde.

We kwamen om half 6 aan in Junagadh en konden meteen op de trein van 7 uur naar Sasan Gir. Zo zijn we uiteindelijk 25 uur onderweg geweest. In Sasan Gir mochten we gratis met een rickshaw mee als we het guesthouse van een van de mannen die meereden gingen bekijken. Dit bleek een mooi huis te zijn met grote kamers. De kamer die wij namen was maar Rs. 250, was ruim, met warm water en had een tv met HBO (Amerikaans filmkanaal)! Nitin heette de ‘baas’ en hij kon ook onze safari naar het park regelen en nog een extra wandeling ‘s avonds. Dat vonden we allemaal wel een goed idee. De wandeling ging langs en door een rivier net buiten het dorp. Veel vogels gezien, een paar herten en een prachtige zonsondergang.

De volgende dag stonden we om 5 uur op om te vertrekken naar het National Park. Na een uur door het donker te hebben gereden, een waterval bezocht te hebben, chai te hebben gedronken en een half uur gewacht te hebben om naar binnen te mogen was het uiteindelijk 8u toen we het park in mochten. Ik verwachtte toen al niet heel veel meer, want de zon was al anderhalf uur op en het begon warm te worden; iets waar dieren niet van houden. Een tweede teken was alle herten langs de wegen; in grote groepen. Zij wisten waarschijnlijk wel dat dat de plek was waar leeuwen niet waren. We hebben dan ook 2/3 uur door het park gereden maar geen leeuwen gezien. We zagen uberhaupt niet veel dieren. Ik heb wel een luipaard zien wegschieten, maar dat ging zo snel dat ik niet zag wat het was, tot de gids het me vertelde. Desalniettemin was de natuur prachtig, en heb ik me zeker niet verveeld. We hebben buiten het park in een dorpje in een Dining Hall gegeten (ik was zoals vaker de enige vrouw); onbeperkt Thali! (Thali is een beetje het aardappelen met groente en vlees van India. Je krijgt drie bakjes met verschillende groente met sausjes eroverheen, een bakje rijst en chapati’s. Je eet de groente en rijst door het met een afgescheurd stukje chapati op te lepelen en met de hand in de mond te stoppen. Naar mijn idee kun je een perfecter standaard gerecht niet bedenken. Het is heerlijk!) Met de enorme honger die ik had was dat geweldig. We hebben toen nog de hele middag door de prachtige omgeving gereden en tenslotte nog een stukje park, maar geen leeuw te bekennen. We waren uiteindelijk om half 4 weer bij onze kamer.

De volgende dag zijn we op de trein gestapt naar Diu. De trein ging op zijn gemakje en we hebben 3 uur van het uitzicht kunnen genieten. Op 1 station stond een grote groep vrouwen die suiker met pinda’s uitdeelden ter ere van Diwali. Ik kreeg ook een handje van mijn medepassagiers. Maar hoewel ik me vereerd voelde dat ik mee mocht doen, kan ik toch niet echt genieten van een hap suiker… Hier zullen ze suiker wel zien als het ultieme feestmaal – omdat je het normaal hier nooit eet, behalve in feestsnoep.

In Diu aangekomen waren de eerste twee hotels die we bezochten vol. Het hotel dat we hadden gebeld had ons verteld dat ze niet aan van te voren boeken deden, en we waren er vanuit gegaan dat dit voor het hele eiland gold. Niet dus. Gelukkig had dat hotel zelf wel genoeg kamers vrij, en we zitten nu in een prachtig lichte kamer met 2 grote ramen en een balkon met prachtig uitzicht op het rustige deel van de stad en in de verte de zee. We hebben gistermiddag dus lekker gerelaxed in onze kamer. We hebben nog een hele week hier, wat een beetje raar is, maar een heerlijk rustgevend idee. Nu alles gelukt is en we hier zitten kan ik lekker tot rust komen en genieten van de paradijsachtige omgeving. Alle huizen zijn in tien kleuren geverfd en overal staan palmbomen. We gaan morgen fietsen huren voor de rest van de week zodat we hier overal naartoe kunnen fieten. Morgen gaan we allereerst lekker naar het strand!

Ik wilde deze week ook gebruiken om eens blogs te schrijven niet over  onze bezigheden maar over wat we hier allemaal zien en horen. De Indiase samenleving is waanzinnig interessant en vanuit ons perspectief best nogal grappig. Vanaf morgen hoop ik elke dag dus een stukje te kunnen posten over mijn observaties van het Indiase volk. Zie het als een soort vakantie column 😉

Ik heb nieuwe foto’s geupload van de afgelopen week, die je via de link op de Foto’s pagina kunt bekijken. Ze staan in hetzelfde album als de oudere foto’s, maar dan wat verderop.

Diu, door prof. Jesse

Diu is een klein eilandje van ongeveer 30 vierkante kilometer, door een smal kanaal gescheiden van het vasteland. Vanaf de 14e eeuw was het een belangrijke maritieme basis en handelshaven voor de Ottomanen, vanwaar ze de handelsroutes in de Arabische Zee beheersten. Totdat de Portugezen kwamen. Na een aantal mislukte pogingen om het eiland in te nemen sloten de Portugezen een handelsverdrag met de Sultan van Gujarat, wat hen het recht gaf Diu als handelshaven te gebruiken. Al snel lapten ze het verdrag aan hun laars en in 1531 veroverden ze het eiland en het dorpje Goghla op het vasteland. Ondanks het feit dat Portugal pionier was op het gebied van het kolonialisme en zeevaart op de Oost, werd al snel duidelijk dat het land niet groot genoeg was om hun monopolie op India te handhaven. Hoewel de Portugezen tientallen jaren lang  exclusief de macht hadden in India, en Goa op haar piek groter was dan Lissabon, groter dan Londen, deden uitbraken van de pest en malaria, en de opkomst van grotere zeemachten zoals Nederland, Engeland en Frankrijk de Portugese hegemonie uiteindelijk de das om. 530 jaar lang bleef Diu een miniatuur Portugese kolonie, totdat in 1961 het Indiase leger in een bliksemoperatie zowel Diu alsook de andere Portugese enclaves Daman en Goa aan Salazar’s vasthoudende regime ontfutselde en kolonialisme in India eindelijk ten einde kwam.  Goa werd een aparte staat in het federatie-achtige Indiase staatsbestel, terwijl Diu en Daman, veel kleiner dan Goa, samen het Union Territory of Daman & Diu vormen, bestuurd vanuit Delhi. Hoewel de Portugezen al 50 jaar weg zijn, blijven hun invloeden duidelijk zichtbaar. De nauwe straatjes, kleurrijk beschilderde huizen en de resten van de imposante stadsmuur geven het stadje een duidelijk Mediterraan tintje. Het machtige fort, de mooie vuurtoren en de Portugese voetbalshirts zijn andere overblijfselen van hun bezetting, net als de kitscherige Jezus-beeldjes in ons guesthouse, de Portugese taal die ze nog steeds spreken en het feit dat de jongeren hier geen cricket spelen, maar voetbal.

Bedankt voor uw aandacht!:)

Liefs van Jesse en Ariane